Only way of K

Często w naszym życiu pojawia się taki dzień, w którym boimy się wszystkiego co nasz czeka. Krótko mówiąc boimy się konfrontacji. Czasem chodzi o wydarzenie typu  - koncert,  - ważny projekt w pracy,  - występ przed dużą ilością osób, - zmiana szkoły, - jakiś ważny egzamin. Jednak te wszystkie czynniki nas wiele uczą i kształtują w nas świadomość tego co mamy, co chcemy robić w przyszłości, co dla nas jest najważniejsze, a co mniej ważne. Każde zło minie. I tylko pomyślmy jaka satysfakcja będzie nam towarzyszyła jeśli przez to wszystko przejdziemy.                           Słowami Wisławy Szymborskiej :     " Czemu ty się, zła godzino,   z niepotrzebnym mieszasz lękiem?  Jesteś - a więc musisz minąć.  Miniesz - a więc to jest piękne.   Jeśli sobie z tym nie radzisz.. napisz do przyjaciela, wypłacz się, może pomoże Ci Twoja pasja, a jeśli jej nie masz to spróbuj napisać na kartce wszystkie te uczucia , które towarzyszą Ci w danej chwili. Jestem pewna, że

                    "Jeśli jesteś sobą nie masz konkurencji"  Być sobą. Tak łatwe stwierdzenie, a jednocześnie tak trudne do zrealizowania. Dlaczego wolimy udawać kogoś zupełnie innego niż jesteśmy? Być może chcemy być w centrum uwagi. Być może myślimy, że zdobędziemy przyjaciół. Być może wydaje nam się, że będąc "trochę" inni, szybciej dotrzemy do swoich celów. Nie kontrolujemy tego jak szybko tracimy zaufanie , którym zostaliśmy obdarowani przez innych albo po prostu sympatię.  Następnie mamy pretensje,   że z pewnymi osobami popsuł nam się kontakt,                                              że tylko mała część ludzi nas szczerze lubi,                                              że inni o nas zapomnieli. Ale to tylko Twój błąd. To Ty zdecydowałaś/eś, że w drodze do bycia lepszym trzeba być innym. NIE. W drodze do bycia lepszym MUSISZ być sobą. Bo dziś, tak łatwo można się zagubić w samym sobie. Pamiętaj. Żyj w prawdzie. Żyj w szacunku do sa

Witajcie kochani ! Ostatnio razem z przyjaciółką, którą zdążyliście poznać w ostatnim wpisie, wpadłam na pomysł aby zrobić serię, pt. "Mój ulubiony wiersz" . W pewnym sensie przez to poznacie bardziej mnie, to jakie wiersze lubię itp. Planuję aby wyglądało to w ten sposób: przedstawiam Wam wiersz, który bardzo mi się podoba, tłumaczę dlaczego go lubię, o czym jest, co czuję gdy go czytam, a przy tym może kogoś przekonam do wierszy :D. Mam nadzieję, że się Wam spodoba oraz że Was nie zanudzę. ;) Chciałabym ogromnie podziękować za taką ilość komentarzy pod ostatnim wpisem! Bardzo mnie motywujecie i uszczęśliwiacie! ♥ Nie przedłużając.. Oto pierwszy wiersz, który należy do moich ulubionych!                   Małgorzata Hillar "My z drugiej połowy XX wieku" Ten wiersz według mnie jest samą prawdą. Człowiek w dzisiejszych czasach broni się uczuć. Więcej osiągnie wiedzą niż uczuciem. Rano biegniemy do szkoły nie zauważając dziecka, które samo błąka się

                  " Traktujmy ludzi z miłością, bo przyjdzie                                gdy pomogą nam swą obecnością" Tak bardzo narzekamy na innych. Nie doceniamy ich i tego ile zdążyli nam dać odkąd się znamy. I wydaje nam się, że przychodzą do nas tylko wtedy, gdy sami czegoś potrzebują. Bo czasami tak jest. I zdarza się, że najbliżsi od nas uciekają, ale to wyłącznie ich decyzja. Skupmy się na tych, którzy są. I zdajmy sobie sprawę z tego, że czasem wystarczy jedna sekunda, jedno słowo, jeden czyn aby wszystko się zmieniło, a ktoś mógł odejść. Bo często kłócimy się zamiast rozmawiać. Krzyczymy zamiast wyjaśniać. Nienawidzimy zamiast kochać. Ale my musimy uczyć się doceniać. Bo mamy wiele. Mamy ludzi, którzy są. Po prostu. Bo każdy człowiek zasługuje na szacunek i miłość. I pamiętajmy :                                 " Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą.."